Unnur Brá Konráðsdóttir varaþingmaður:
Sum hús hafa yfir sér reisn og myndugleika. Stjórnendur Landsbankans á fyrri hluta síðustu aldar vildu að það mætti sjá á húsakynnum bankans að saman færi traust og íhaldssemi. Höfuðstöðvar bankans voru í Reykjavík, í byggingu, sem Guðjón Samúelsson hannaði á rústum byggingar sem brann 1915. Þegar kom að því að reisa starfsstöðvar fyrir Landsbankann á Akureyri, Ísafirði og Selfossi, var útlit þeirra samræmt höfuðstöðvunum í Reykjavík.
Nú er svo komið að byggingin á Selfossi er ekki talin henta nútímabankarekstri. Við sjáum þess mörg dæmi að notkun húsa breytist og sjálft Stjórnarráðið hýsti áður fanga í betrunarvist. Getum við fundið þessu reisulega húsi göfugt hlutverk sem um leið auðgar og lyftir andanum?
Landsbankahúsið á Selfossi gæti hýst hluta af Listasafni Íslands, sem nú er aðeins staðsett í Reykjavík. Sýning á verkum frumherja íslenskrar myndlistar á að vera úti á landsbyggðinni, ekki síður en í Reykjavík. Flestir stærstu myndlistarmenn í upphafi 20. aldar voru „utan af landi“ og þaðan kom þeim andagiftin.
![](https://xd.is/wp-content/plugins/lazy-load/images/1x1.trans.gif)
Jafnframt er vel við hæfi að Landsbankinn leyfi íslensku þjóðinni og gestum hennar að njóta þeirra stórbrotnu myndlistaverka íslenskra meistara sem bankinn á í sínum fórum. Landsbankinn og Listasafn Íslands ættu að taka höndum saman um það verkefni og losa geymslupláss um leið. Húsið gæti einnig orðið rými fyrir tímabundnar einkasýningar.
Þegar á móti blæs á að hugsa stórt. Við höfum lært það, bæði sem þjóð og einstaklingar, að það eru menningarverðmætin sem sameina okkur og halda áfram að gefa af sér kynslóð eftir kynslóð. Í því samhengi er hægt að tala um góða ávöxtun.
Greinin birtist í Morgunblaðinu 7. nóvember 2020.