„Útlendingamálin eru nú einhver flóknustu viðfangsefnin hérlendis. Kostnaður við hælisleitendakerfið vex ár frá ári og krafa samfélagsins um skynsamlega nálgun á málefnið verður æ háværari. Gettó í JL húsinu sem samsvarar tæplega 10% af íbúafjölda Seltjarnarnessbæjar getur ekki talist svar við því ákalli. Úrræðum af þessum toga þarf að dreifa betur, sé ætlunin að hafa þau innan rótgróinna íbúahverfa,“ segir Hildur Björnsdóttir oddviti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík í aðsendri grein á Vísi.

Í greininni kemur fram að hún telji það varhugaverða ráðstöfun að 400 umsækjendur um alþjóðlega vernd skuli hafa búsetu í JL húsinu í Vesturbæ. Ekki þurfi að líta lengra en til annarra sveitarfélaga hérlendis og nágrannalanda til þess að sjá að fyrirkomulagið muni mislukkast. Það verði hvorki til góðs fyrir þá 400 einstaklinga sem verði gert að búa við slíkar aðstæður né samfélagið í nærumhverfinu. Það sé stefna flestra sveitarfélaga að tryggja heilbrigða blöndun ólíkra þjóðfélagshópa innan sérhvers hverfis til að koma í veg fyrir einangrun. Fólk í erfiðri félagslegri stöðu, hvort sem það er flóttafólk eða aðrir, geti enda almennt betur notið tækifæra og ávaxta eigin erfiðis, búi það við blönduð skilyrði fremur en einangrandi og einsleit.

Hildur segir að Ísland eigi nokkuð merka sögu hvað varðar mótttöku innflytjenda og fólks á flótta. Innflytjendur séu ómissandi hluti af þjóðlífinu og efnahag og auðsóttasta dæmið séu innflytjendur af pólskum uppruna sem hafi aðlagast íslensku samfélagi með sóma. Þá hafi íslendingar tekið við flóttafólki á árum áður, t.d. frá stríðinu á Balkanskaga og var búseta þeirra dreifð um þorp og sveitir. Fólkið aðlagaðist bæjarlífinu vel og hefur margt hvert búið hér síðan – auðgað samfélagið okkar og gert okkur kleift að njóta hæfileika þess og afurða.

„Ég vil sannarlega búa í samfélagi sem leggur sitt af mörkum við móttöku fólks á flótta – en engu samfélagi ferst vel að gera meira en það ræður við. Við þurfum að tryggja að þeim sem við tökum á móti séu búin rétt skilyrði, svo þau geti notið hæfileika sinna og hámarkað eigin tækifæri – og við fengið notið krafta þeirra, “ segir Hildur að lokum.