„Sjálfstæðisstefnan er sprottin úr íslenskum jarðvegi og mótuð í takt við nýja tíma af hundruðum flokksfélaga sem taka virkan þátt í stefnumótun. Enginn stjórnmálaflokkur á Íslandi vinnur með þessum opna hætti – þar sem almennir flokksfélagar stjórna málefnastarfinu. Fólk með ólíkan bakgrunn, konur, karlar, ungir, gamlir, fólk úr þéttbýli og dreifbýli, er sameinað í trúnni á einstaklinginn, fái hann frelsi til athafna og tækifæri til að njóta hæfileika sinna og dugnaðar. Sannfæringin um „undramátt frelsisins“ (svo vitnað sé til orða Bjarna Benediktssonar eldri) hefur sameinað einstaklinga úr öllum stéttum samfélagsins í 94 ár,“ sagði Óli Björn Kárason formaður þingflokks Sjálfstæðisflokksins í aðsendri grein í Morgunblaðinu í gær.
Hann segir að þetta sé ástæða þess að enginn stjórnmálaflokkur búi yfir meiri breidd en Sjálfstæðisflokkurinn og enginn annar stjórnmálaflokur hafi náð að búa til öflugan og lifandi farveg fyrir almenna flokksfélaga til að hafa áhrif á og móta stefnu og störf flokksins.
Þá segir hann: „Enginn einn er handhafi sjálfstæðisstefnunnar – enginn er þess umkominn eða hefur til þess umboð að fella dóma um félaga sína sem eru ekki í einu og öllu sammála. Sjálfstæðisfólk um allt land er sameiginlega handhafar hugsjónar um sjálfstæði einstaklingsins, atvinnufrelsi, eignarréttinn og þá sannfæringu að ríkið sé til fyrir borgarana og starfi í þeirra þágu og í umboði þeirra.“
Hann segir alla eiga þann óskoraða rétt að setja fram gagnrýin á það sem gert sé, leggja fram tillögur og berjast fyrir framgangi nýrrar hugsunar. „Þennan rétt hef ég, eins og fjölmargir aðrir, nýtt mér í ræðu og riti,“ segir hann.
Óli Björn segir styrk Sjálfstæðisflokksins hafa legið í þeirri samkeppni hugmynda sem alltaf hafi verið ýtt undir og lögð rækt við frá stofnun flokksins. „Lifandi stjórnmálaflokkur er suðupottur hugmynda og hugsjóna. Rökræðan er vítamínið þar sem allir vita eða eiga að vita að Stórisannleikur finnst aldrei,“ segir hann.
Óli Björn segir að þeir sem setjist í dómarasæti, sannfærðir um að þeir séu hinir einu réttmætu handhafar sjálfstæðisstefnunnar sjái flísina í auga náungans en ekki bjálkann í sínu eigin auga. Þeir eigi það einnig á hættu að gleyma þeim grunni sem flokkurinn sé byggður á og grafa um leið undan umburðarlyndi og virðingu fyrir ólíkum skoðunum sem séu innbyggð í hugsjónir flokks sem berst fyrir einstaklingsfrelsi.
„Líkt og pólitískir andstæðingar eiga þeir erfitt með að átta sig á því að flokkur frelsis verður að sækja orkuna í skoðanaskipti – stundum harkaleg – og hefur skyldur til að mynda farveg fyrir nýjar hugmyndir sem byggjast á hornsteinum sjálfstæðisstefnunnar,“ segir Óli Björn.
Hann segir tugi þúsunda Íslendinga hafa fylkt sér undir merki Sjálfstæðisflokksins, en auðvitað séu þeir ekki samstiga í einu og öllu. Hann segir að þó grunnhugsjón sameini þá sem fylgi Sjálfstæðisflokknum að málum greini stuðningsmenn flokksins einnig á um ýmislegt, sem betur fer.
„En við höfum yfirleitt borið gæfu til þess að ná saman í mikilvægum málum, oft eftir erfið átök. Því miður hafa ekki allir sætt sig við niðurstöðuna og valið fremur að sundra borgaralegum öflum en sameina þau. Einstaka sinnum hefur persónulegur metnaður ráðið för. Fyrir vikið er styrkur okkar, sem berjumst fyrir frelsi einstaklingsins, byggjum á trúnni á manninn, hæfni manns til að stjórna sér sjálfur og leita lífshamingjunnar án þess að troða öðrum um tær, minni en annars væri,“ segir hann.
Hann segir að sundrung borgaralegra afla hafi verið vatn á myllu þeirra sem sæki að eingarréttinum, vinni gegn atvinnufrelsi og grafi skipulega undan millistéttinni, sem myndi bjargið sem öll velferðarsamfélög séu reist á.
Ekki sjálfgefið
Óli Björn vitnar í grien sem hann ritaði í Þjóðmál um stöðu Sjálfstæðisflokksins. Þar hélt hann því fram að sjálfstæðisfólk ætti að færa umræðuna um þjóðfélagsmál yfir á heimavöll Sjálfstæðisflokksins. Hann segir að pólitík sé samkeppni hugmynda „og sú samkeppni verður ekki unnin með því að benda á hvað stefna andstæðingsins sé slæm, heldur með því að sannfæra kjósendur um að sjálfstæðisstefnan sé besta trygging fyrir sókn til betri lífskjara og heilbrigðara þjóðfélags,“ svo vitnað sé í grein hans fyrir 12 árum.
Þá segir hann að með öðrum orðum eigi Sjálfstæðisflokkurinn að endurheimta dagskrárvaldið. Tala af sannfæringu fyrir takmörkuðum ríkisafskiptum, lágum sköttum og auknu frelsi einstaklinganna, með áherslu á fjárhagslegt sjálfstæði þeirra.
„Marka stefnuna í þjóðaröryggismálum með tryggri varðstöðu um fullveldið. Taka málstað atvinnulífsins, sem er forsenda þess að hægt sé að byggja upp öflugt almannatryggingakerfi og gott heilbrigðiskerfi sem þjónar öllum óháð efnahag,“ segir Óli Björn.
Hann segir að stjórnmálaflokkur sem berjist fyrir framgangi hugsjóna og vilji hrinda hugmyndum í framkvæmd þurfi stöðugt að vega og meta með hvaða hætti það sé best gert. Það sé langt í frá sjálfgefið að mesti árangurinn náist með því að taka þátt í ríkisstjórn.
„Ef fá stefnumál ná fram að ganga með samstarfi í ríkisstjórn – ef stöðugt eru lagðir steinar í götu frelsis – er illa hægt að réttlæta stuðning við ríkisstjórn. Á stundum er betra, til lengri tíma litið, að standa tímabundið utan ríkisstjórnar, huga að rótunum, ydda hugmyndafræðina, meitla og slípa nýja hugsun og stefnu í takt við breytta tíma,“ segir hann.
Í lok greinarinnar segir hann svo: „Fyrir þann sem lagt hefur fyrir sig stjórnmál er einnig nauðsynlegt að átta sig á því að barátta fyrir framgangi frelsis er ekki aðeins háð í þingsal eða í sveitarstjórnum. Dagskrárvaldið er hægt að endurheimta með öðrum og jafnvel áhrifaríkari hætti.“
Greinina í heild sinni má finna hér.