Birgir Ármannsson formaður þingflokks Sjálfstæðisflokksins:
Þessa dagana virðist vera að birta til varðandi heilsufarslegar afleiðingar COVID-19-faraldursins hér á landi. Auðvitað ber okkur áfram að fara varlega og eins verðum við að gæta þess að fagna ekki of fljótt, en flest bendir þó til þess að við séum komin í gegnum erfiðasta tímabilið að því leyti.
Öðru máli gegnir um efnahagslega þáttinn. Þar erum við enn í storminum miðjum og enn eiga hinar efnahagslegu afleiðingar eftir að koma fram af fullum þunga. Stjórnvöld og Alþingi hafa þegar stigið mörg skref til að bregðast við þessu mikla höggi og enn eru margvíslegar aðgerðir í pípunum. Flestar þessar aðgerðir hafa til þessa miðast að því að takmarka tjónið í hagkerfinu eins og kostur er og milda afleiðingarnar fyrir fyrirtæki og launafólk með ýmsum hætti. Þegar gríðarlegur samdráttur verður í landsframleiðslu og öll starfsemi í einni helstu atvinnugrein landsmanna svo gott sem stöðvast liggur í augum uppi að áhrifin finnast víða og verða sársaukafull. Þing og ríkisstjórn geta ekki afstýrt því en verða hins vegar að gera það sem í þeirra valdi stendur til að skaðinn verði ekki meiri en óhjákvæmilegt er og jafnframt að búa í haginn fyrir endurreisn og uppbyggingu að faraldrinum afstöðnum.
Skref fyrir skref munum við færa okkur meira frá bráðabirgðaaðgerðum og tímabundnum ráðstöfunum yfir í aðgerðir sem eiga að standa til lengri tíma. Búast má við því að á sama tíma aukist pólitískur ágreiningur um aðferðir og leiðir til að byggja að nýju upp öfluga atvinnustarfsemi í landinu. Ekki þarf að koma á óvart þótt pólitísk stefnumörkun kalli á skoðanaskipti og jafnvel átök. Það er auðvitað æskilegt að ná eins víðtækri samstöðu og kostur er en við verðum að horfast í augu við að það er ekki alltaf mögulegt. Hins vegar skiptir afar miklu máli að það náist nokkuð víðtæk sátt um helstu markmiðin; að allir stefni nokkurn veginn í sömu átt þótt ágreiningur kunni að koma upp um einstök skref eða aðgerðir.
Ég geri ráð fyrir að í huga flestra sé mikilvægast að koma hjólum atvinnulífsins aftur af stað, fjölga störfum á ný, auka aftur útflutningstekjur og renna nýjum og styrkari stoðum undir lífskjör alls almennings í landinu. Það segir sig sjálft að þegar starfsemi mikils fjölda fyrirtækja stöðvast eins og hendi sé veifað og tugir þúsunda missa vinnuna þá hlýtur öll áhersla hinnar pólitísku forystu í landinu að miðast við viðbrögð við því. Tími, orka og athygli stjórnmálamanna hlýtur að beinast að slíkum viðfangsefnum. Um leið verða þeir að sætta sig við að setja önnur áhugamál sín til hliðar, að minnsta kosti um sinn. Meðan við glímum við efnahagskreppu, sem gæti orðið sú dýpsta í áratugi, er ekki hjálplegt eða líklegt til árangurs að stjórnmálamenn berist á banaspjót vegna hugsanlegra stjórnarskrárbreytinga, Evrópusambandsaðildar eða einhvers konar róttækrar umbyltingar á þjóðfélagsgerðinni. Eins og dæmi eru um frá fyrri tíð kann að vera freisting fyrir einhverja að reyna að nýta ástandið og erfiðleikana til að ná einhverjum óskyldum pólitískum markmiðum. Slíkt ber auðvitað að varast, enda er það vísasti vegurinn til að tefja fyrir og trufla vinnuna við hin brýnu viðfangsefni sem við stöndum frammi fyrir á næstu vikum og mánuðum. Við skulum ekki gera okkur þau verkefni erfiðari en ella með því að kveikja aðra elda að óþörfu.
Greinin birtist í Morgunblaðinu 6. maí 2020.